Donderdag 30 juli 2009

Op aanraden van onze Trotter, vertrekken we vroeg in de ochtend naar het vissersdorpje. Op het strand daar zie je de kleine cirkelvormige sloepjes, waarrond de bevolking druk in de weer is; ze repareren en kuisen de opvallend kleine netten of knappen hun "drijvende manden" op. Al het afval (plastic, restafval, schelpen...) wordt op het strand gedumpt, wat een nogal smerige indruk nalaat. De vangst wordt niet rechtstreeks uit de vissersboten geladen, maar met die kleine sloepjes aan land gebracht. De vissersboten zelf verzamelen in de haven, of wat ze hier een haven noemen. Geen dokken of steigers zoals bij ons, naar boten op open zee voor de kust, zover als het oog kan kijken. Het lokale marktje waar ze de vis verkopenm is op zijn zachts uitgedrukt nogal "scheftig". Een massa vliegen, alle vis op een plastiek op de grond, waar ze ook alle afval droppen... Je stapt er soms bijna op!

De rode duinen vonden we allebei een zeer eigenaardig natuurverschijnsel. Op enkele honderden meters van de zee, waan je je haast in de Sahara (tussen de kamelen...). Niets dan rood zand aan de ene kant en water aan de andere... De kinderen proberen een centje bij te verdienen door je een glijdbeurt van 1 van de duinen aan te prijzen. Echt glijden lukt hier echter niet.

Net nu we in een resort zijn, met de bedoeling wat kleur op te doen en te luieren, laat de zon ons in de steek. Pas in de late namiddag komt ze eindelijk tevoorschijn. Op dat moment zitten wij al op de brommer op weg naar de top van een berg(je) om een zonsondergang mee te pikken. Straks wacht de Baileys opnieuw op ons...

Groetjes,

Lien en Thomas