18 Augustus 2010 Varanasi

Je hebt zo van die dagen waarop je van de ene verrassing in de andere valt, zoals vandaag. We stonden op bij het krieken van de dag zodat we om 5u konden vertrekken voor de ochtendwassingen aan de ghats van de Ganges. Elke ochtend bij zonsopgang trekken de mannen en vrouwen al zingend en biddend door de straten richting heilige rivier om zich er volgens vaste rituelen te wassen. Ze bidden, dompelen zich 5x onder en spoelen hun mond met het water. Wij konden dit ritueel volgen van op een bootje waarmee we de Ganges een stukje stroomopwaarts vaarden. Zeer vreemd dat ze zich absoluut niet generen of ergeren. Stel je voor dat er een bus Indiers in je badkamer staat terwijl jij je wast. Bovendien is de Ganges één van de meest vervuilde rivieren ter wereld... Daarin wil je nou toch je tanden niet poetsen???

Iets verderop zagen we onze eerste crematie van op de rivier. Daar moesten en zouden we straks van dichterbij een kijkje gaan nemen. En dat deden we ook. Bij Manikernika ghat, de grootste crematieplaats langs de oever, stonden we sprakeloos. Houd wordt gestapeld aan de lopende band. De lijken worden op bamboestokken aangedragen en naast de rivier gelegd. Ze dompelen het lichaam onder en verwijderen de kleurrijke doeken waarmee het lichaam versierd was. Die doeken worden vervolgens op een hoop gegooid waar ze kunnen rotten, of opgegeten worden. Het lijk leggen ze op de houtstapel en ze stapelen er nog houtblokken bovenop. Een lichaam moet zo'n 3u kunnen branden vooraleer alle beenderen verbrand zijn. Hierbij speelt de kwaliteit van het hout (350 kg per lichaam) een grote rol. Arme mensen kopen noodgedwongen goedkoper hout, waardoor het lijk niet helemaal opbrandt maar toch in de Ganges wordt gegooid. Voor ze het echter in brand steken, voert de oudste zoon enkele rituele handelingen uit en bestrooit het lichaam met een soort kruiden. Hij is ook degene die het vuur aansteekt. En plots staat er niemand meer rond het lichaam. Je ziet nergens een traan. De mensen zijn vredig en blij voor de ziel, terwijl wij huilen om een lichaam. Een zeer bevreemdende maar ook serene en vredevolle ervaring.

Vreemder wordt het nog als je honden tussen de stapels as ziet krabben, op zoek naar nog iets eetbaars en koeien die ertussen lopen en aan bloemenkransen knabbelen, of kinderen die nog geen 10m verderop zwemmen of mannen die er vis ophalen. Dit gaat ons petje te boven, dit kunnen wij moeilijk vatten. Op de tijd dat we er waren werden de lijken continue aangebracht en verbrand. Letterlijk de ene na de andere. Naast deze crematieghat, heb je er ook eentje voor de armen, naast een crematorium voor wie het hout niet kan betalen. Hier gaat het er zelfs nog vrediger aan toe.

Plots begon het lichtjes te druppelen en dus besloten we terug te keren naar ons hotel. Om 20u kwam een taxi ons oppikken om onze trein van 22u30 naar Delhi te halen. Druppels werden een stortbui en we moesten noodgedwongen schuilen. Veel tijd hadden we echter niet meer en de smalle straatjes veranderden langzaam in een beek. We moesten er dus door! Al een geluk dat we dat deden want al na even stappen stond het water tot boven onze knieën. Door de hevige regen was de Ganges uit haar oevers getreden en stond de hele stad blank. Je wil niet weten - zeker niet na wat we hier allemaal zagen - waar we in stapten. Alweer, vies, vuil en vettig. Het verkeer lag plat, maar we moesten wel een trein halen dus hebben we snel een tuktuk genomen. Die hielt het echter niet lang vol. Eens de motor verzopen was, gaf de tuktuk geen kik meer. Vol stress vestigden we onze hoop op tuktuk nr. 2. Helaas! Thomas, zelf tot aan zijn kruis in het water, duwde de tuktuk nog verder naar wat lager water, in de hoop hem nog aan de praat te krijgen, maar ook deze motor had het begeven. Op naar nr. 3 dus en die hielt het wonder boven wonder wel vol, zij het met veel moeite. Het verkeer zat nog steeds potdicht, waardoor het meter per meter schuiven was en ondertussen tikte de klok verder. Stress!!!

Wie had verwacht dat we op onze laatste dagen nog overstromingen zouden meemaken? Nog nooit hadden we zoiets gezien. Huizen stonden onder, auto's waren volledig weggezakt in en door het water. De stad leek bijna een nieuwe rivier te vormen en de mensen zelf vonden het allemaal best nog leutig. Om 18u waren we vertrokken en pas om 21u kwamen we aan in het hotel, ruim een uur te laat, en dat om de kleine afstand van 6km te overbruggen.
Eten en douchen was geen optie meer. Snel koffers pakken, droge kleren aantrekken en weg naar het station, 24 km hiervandaan. Gelukkig kwamen we nog net op tijd aan. Onze trein had bovendien 1u vertraging maar na de rush van de voorbije uren kon ons dat niet deren. Wanneer 1u vertraging 5uren werden, was dit echter al veel minder. Pas om 3u30 konden we vertrekken en al die tijd zaten we te zitten in het station, waar menig louche figuur rondloopt. Het zat er vol ratten en allerlei insecten, af en toe zag je een koe de wachtruimte binnenstappen of een brommer op het perron rijden en dat tussen de straatarme mensen en kinderen die er slapen. Vreselijk!

We waren maar al te blij toen de trein het station binnenreed en we koers konden zetten naar Delhi - zij het met veel vertraging- maar beter laat dan nooit. Zeker omdat we enkele uren ervoor vreesden om in Varanasi vast te zitten en onze vlucht naar Brussel te missen. All's well that ends well!